In het wiel

Na een drukke dag werken vind ik het heerlijk om op de fiets te stappen en even wat kilometers te trappen. Het hoofd leegmaken!

Eigenlijk heb ik altijd gesport ter ontspanning. Althans dat maakte ik mezelf wijs. Er zat wel een addertje onder het gras. Ooit met hardlopen begonnen bij Parthenon (Dordrecht). Leuk in teamverband, niks hoefde er. Tot we met presatielopen meegingen doen en ik merkte aan mezelf dat ik wel degelijk een drang had om te winnen. Dat pakte bij mij zo uit dat ik heel erg zenuwachtig werd en daardoor geen meter meer kon lopen. Nou ja niet letterlijk. Eigenlijk ging het altijd best wel goed. Alleen m’n plezier werd overstemd door de startstress. Met gewone trainingen liep ik de sterren van de hemel maar zodra er een officieel tintje aan kwam dan haakte ik af in mijn hoofd. Ontspannen een loopje ‘doen’  was er niet bij.

Ik besloot daarom te stoppen met hardlopen. Ondertussen was ik al een tijd aan het wielrennen en dat virus kreeg ik nu helemaal te pakken. Het heeft me nooit meer losgelaten. Ik kon het ook in m’n eentje doen en lekker door de polder racen. Niemand maakte me wat. Het ging prima! Ik werd uitgenodigd om met ‘de mannen’ een keer een tourritje in Zeeland mee te fietsen. Klinkt goed alleen ik voelde de spanning al opkomen en kreeg ter plekke papbenen...  Manlief wist me toch over te halen.

Het werd een onvergetelijke tocht van 100 km. M’n papbenen maakte plaats voor superbenen en ik kon zelfs met gemak de kopploeg bijhouden. Hier komt het andere gevaar want opgeven is dan geen optie. Al kom ik kotsend over de streep ik blijf in het wiel! En me er af laten rijden, no way! Het laatste stuk kregen we nog vol wind tegen op de Neeltje Jans ( voor mensen die daar bekend zijn, het waait er altijd!!) maar ik haalde het en was geweldig trots!  Dit werd achteraf m’n mooiste ervaring op wielergebied en op meerdere vlakken doordat ik anders tegen dingen ben gaan aankijken.

Het is best lastig voor jezelf als je bijna niet kan starten vanwege faalangst en éénmaal over de angst heen blijkt het lastig om maat te houden. Alhoewel dat natuurlijk toch met dezelfde angst te maken heeft. Ik kan een redelijke lijn doortrekken naar m’n werk. Ook daarin ligt het gevaar op de loer. Ik ben bang dat men mij niet goed genoeg vindt en ik bijt me zo vast in een project dat het extreem perfectionistisch moet.

Het fietsen heeft mij wel degelijk een les geleerd en mij verder gebracht. Ik heb inmiddels de Zeeland-rit al twee jaar meegefietst. En het gaat fantastisch. Rustiger en meer in evenwicht. Ik mag van mezelf een tandje terug schakelen en hoef niet persé voorin mee te kunnen. Wat werk betreft ben ik voormezelf begonnen en kan ik veel van de fietstechnieken toepassen in het ondernemer zijn. Heerlijk om mijn uithoudingsvermogen te gebruiken en het snelle schakelen bevalt mij prima. Natuurlijk zit de faalangst er nog. Bij mijn fietsen en mn werk. Maar ik strijd er niet meer tegen. Het hoort bij mij net als het stuk van doorzetten. Ik gebruik het allebei om in balans te blijven.

Heel veel fietsplezier,

Marjan van Welie

Plezierige toerfietser