DROOM

Ik ben opgegroeid in een sportfamilie. Mijn ouders hebben mijn broer en mij in aanraking gebracht met heel veel verschillende sporten. Zwemmen, turnen, schaken, surfen, judo, klimmen, bedenkt het maar...

Op 8 jarige leeftijd ontdekte ik de Olympische Spelen. Ik heb iedere 4 jaar aan de buis gekluisterd gezeten als onze Nederlandse sporthelden op dit hoogste toneel in de sportwereld moesten acteren. En met tranen in mijn ogen veel gouden medailles en Wilhelmussen voorbij zien komen.

Langzaamaan besefte ik me dat hier een droom was ontstaan om ooit ook eens dat podium te mogen beklimmen!

Als zeilfamilie was ik altijd bij het water te vinden. En bleek in mijn jeugd veel talent en gevoel voor de wind te hebben. Deze Olympisch droom kwam steeds dichter in de buurt toen ik overstapte naar de Olympische 470-klasse.

In 2008 was het dan zover. Zilver op de Olympisch Spelen in Peking. De medaille ceremonie deed mij beseffen dat dat niet het mooiste moment was, maar die lange weg met pieken en dalen die tot dat moment heeft geleid. 

En met die weg was ik nog niet klaar. Doelen stellen, trainen, fouten maken, vallen en weer opstaan, winnen, teamwork, allemaal facetten die horen bij de topsport. In de topsport beleef je alles in de overtreffende trap. Bergen zijn heel hoog, dalen zijn heel diep. Maar juist daardoor heb ik het gevoel dat ik leef en dat ik er alles uit haal.

Voor mij is het laatste stapje naar de top van de Olympus nog altijd een ambitie. Of het gaat lukken weet je nooit, maar als ik volgend jaar kan zeggen dat ik er alles, maar dan ook alles aan gedaan heb, kan ik tevreden zijn.

En dromen mag nog steeds..