6.15u. Ik ben klaarwakker. Meteen toen ik mijn ogen opendeed en me omdraaide naar de klok wist ik al dat verder slapen kansloos was. Ik kijk langs de klok naar de rest van mijn nachtkastje. Ja hoor, daar ligt ie: de zilveren medaille. Mijn PR, NR, CR (clubrecord!) en nominatie voor de Spelen van 2012. Ik probeer mezelf tot orde te roepen, want over anderhalve dag loop ik de 100m finale en ik moet mezelf toch wel een beetje bij elkaar rapen voor die tijd. Maar het is kansloos. Dus geef ik mezelf nog even de tijd terug te dromen naar de wedstrijd. De ochtend duurde eindeloos. Pas om 13u zou ik de bus naar de baan nemen en al vanaf half tien zat ik te wachten tot de klok zijn trage wijzers richting de 1 verplaatst. Eenmaal in de bus naar het stadion zakken de zenuwen een beetje: oke, it’s on, het is begonnen. De warmupbaan is rustig, er zijn voor 16u weinig onderdelen, dus weinig atleten in voorbereiding. Samen met mij druppelen mijn concurrenten binnen, maar meer dan een lach en een groet kan er niet af. Snel zoek ik mijn plaatsje bij de verspringbak op. My Chemical Romance op mijn Ipod (de artiesten van mijn Ipod heb ik in de voorafgaande weken aan een heuse afvalrace onderworpen en dit is de winnaar). Rustig trek ik mijn ‘warmup’ prothese aan, en begin met inlopen. Eindelijk, het is begonnen.
Een klein uur later zit ik in de callroom. De Duitse Vanessa Low vraagt of ik ‘excited’ ben. Ja, DUH! Natuurlijk! Al mijn collega’s moeten nog naar de WC (een heel gedoe met je sportprothese aan) maar mijn blaas houd zich rustig, en ik blijf alleen achter. Lachend constateer ik met de wedstrijdleiding dat ik die gouden medaille al in de pocket heb, aangezien ik de enige atleet ben. Mijn tas wordt doorzocht, gelukkig hoeft er niets ingenomen te worden, alleen mijn extra spikepuntjes.
Na drie sprongen plof ik neer op mijn stoeltje aan de kant van de aanloop. De springvolgorde wordt opnieuw bepaald, we moeten iets langer wachten. 3.48, 3.57, een foutsprong: geen slechte score. Maar het kan beter. Ik bedenk bij mezelf dat ik nog niet eruit haal wat erin zit, mijn aanloop is nog niet goed genoeg. Guido buigt over het hek achter me: “kom op, laat zien wat je waard bent, durf die afzet goed te maken, ik wil niet iemand zien die bang is om te springen”. WAT? Bang? Never! Als dat is wat ik uitstraal, moet er wat veranderen. Ik vind het juist leuk! De nieuwe volgorde wordt omgeroepen, ik sta op. Kom op nou!
Nog 1 sprong te gaan. 3.60 tot nu toe. Not bad, maar nog steeds niet super.  Ik trek mijn t shirt uit. This is it. Enigszins verrast zie ik dat ik om de medailles spring, ik sta zelfs tweede. Niet aan denken, denk aan je aanloop, denk aan je aanloop. De Poolse Ewa springt 3.62m.  Shit, die is me voorbij. Ze loopt terug, maakt een vuist en zegt: “Silver!”. Godsamme, ik spring al 8 jaar tegen haar en ze spreekt geen woord Engels en nu opeens dat woord ‘silver’? Ik heb nog 1 poging. Ze heeft nog geen ‘silver’. Not yet. Ik sta ongekend zelfverzekerd op de aanloop, dit wordt hem, ik weet precies wat ik moet doen. Mijn aanloop en sprong zijn goed, maar ik denk dat hij ongeldig is. Ik land, loop de bak uit en hoor mijn vader schreeuwen: “Dit is hem!”. Ik kijk meteen naar Guido, maar hij zegt niks. Kijkt gespannen. Dan, na een eeuwigheid verschijnt op het scherm: 3.73m. Ik schreeuw, ik gil, ik spring als een idioot op en neer. Iemand gooit de vlag naar me, ik loop als een spast rondjes, me nog afvragend of ik de vlag wel goed om houd. Het voelt als een overwinning.

Ik stap uit mijn bed en onder de douche, spreek mezelf streng toe. Nu is het tijd voor de 100m. Nog anderhalve dag. Terug naar het hier en nu! Maar ik heb toch moeite de glimlach van mijn gezicht af te poetsen.

-Marije Smits-